Aby wprowadzić wyrób budowlany do obrotu na rynku polskim należy dokonać oceny zgodności i oznakować wyroby wg sytemu europejskiego (CE) lub krajowego krajowy (B).
Oznakowanie wyrobu znakiem CE jest możliwe w przypadku, gdy producent lub jego upoważniony przedstawiciel dokonał oceny zgodności i wydał Deklarację Właściwości Użytkowych potwierdzającą spełnienie wymagań europejskiej aprobaty technicznej lub zharmonizowanej normy europejskiej wyrobu.
Oznakowanie wyrobu budowlanego znakiem budowlanym B jest dopuszczalne, jeżeli producent, mający siedzibę na terenie Rzeczpospolitej Polskiej, dokonał oceny zgodności i wydał krajową deklarację zgodności z Polską Normą lub aprobatą techniczną.
Wymagania dotyczące wyrobów budowlanych szczegółowo określa ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o wyrobach budowlanych oraz Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 305/2011 z dnia 9 marca 2011r. ustanawiające zharmonizowane warunki wprowadzania do obrotu wyrobów budowlanych i uchylające dyrektywę Rady 89/106/EWG.

System kominowy powinien posiadać Deklarację Właściwości Użytkowych, przez sporządzenie której producent przyjmuje na siebie odpowiedzialność za zgodność wyrobu budowlanego z zadeklarowanymi właściwościami użytkowymi. Zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 305/2011 z dnia 9 marca 2011r. ustanawiającym zharmonizowane warunki wprowadzania do obrotu wyrobów budowlanych i uchylającym dyrektywę Rady 89/106/EWG Deklaracja Właściwości Użytkowych powinna zawierać:
1. określenie typu wyrobu, dla którego została sporządzona deklaracja właściwości użytkowych;
2. system lub systemy oceny i weryfikacji stałości właściwości użytkowych wyrobu budowlanego;
3. numer referencyjny i datę wydania normy zharmonizowanej lub europejskiej oceny technicznej, która została zastosowana do oceny każdej zasadniczej charakterystyki;
4. w stosownych przypadkach, numer referencyjny zastosowanej specjalnej dokumentacji technicznej oraz wymagania, które wyrób spełnia zgodnie z zapewnieniem producenta;
5. zamierzone zastosowanie lub zastosowania wyrobu budowlanego zgodnie z mającą zastosowanie zharmonizowaną specyfikacją techniczną;
6. wykaz zasadniczych charakterystyk określonych w zharmonizowanej specyfikacji technicznej dla deklarowanego zamierzonego zastosowania lub zastosowań wyrobu;
7. właściwości użytkowe co najmniej jednej z zasadniczych charakterystyk wyrobu budowlanego odpowiednich dla deklarowanego zamierzonego zastosowania lub zastosowań;
8. w stosownych przypadkach, właściwości użytkowe wyrobu budowlanego, wyrażone w poziomach lub klasach, lub w sposób opisowy, jeśli jest to konieczne, na podstawie obliczeń, w odniesieniu do jego zasadniczych charakterystyk;
9. właściwości użytkowe tych zasadniczych charakterystyk wyrobu budowlanego, które wiążą się z zamierzonym zastosowaniem lub zastosowaniami, z uwzględnieniem przepisów odnoszących się do zamierzonego zastosowania lub zastosowań w miejscu, gdzie producent zamierza udostępnić wyrób na rynku;
10. dla wymienionych w wykazie zasadniczych charakterystyk, co do których nie są deklarowane żadne właściwości użytkowe, litery „NPD” (właściwości użytkowe nieustalone; ang. No Performance Determined);
11. jeżeli dla danego wyrobu budowlanego wydano europejską ocenę techniczną, właściwości użytkowe tego wyrobu budowlanego, wyrażone w poziomach lub klasach, lub w sposób opisowy, w odniesieniu do wszystkich zasadniczych charakterystyk zawartych w odnośnej europejskiej ocenie technicznej.
Deklarację właściwości użytkowych sporządza się, stosując wzór przedstawiony w Rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) nr 674/2014 z dnia 21 lutego 2014r. zmieniającym załącznik III do Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 305/2011 w odniesieniu do wzoru, który należy stosować przy sporządzaniu deklaracji właściwości użytkowych.

W przypadku systemów kominowych ocena zgodności 2+  oznacza że producent dokonał:

1. wstępnego badania typu;
2. posiada zakładową kontrolę produkcji;
3. przeprowadza badania próbek zgodnie z ustalonym harmonogramem oraz posiada certyfikat zakładowej kontroli produkcji wydany przez zewnętrzną jednostkę notyfikowaną na podstawie:

• wstępnej inspekcji zakładu produkcyjnego i zakładowej kontroli produkcji;
• ciągłego nadzoru, oceny i akceptacji zakładowej kontroli produkcji.

Zgodnie z europejskim systemem oceny zgodności (CE)  kominy można deklarować na podstawie technicznego dokumentu odniesienia tzn. zharmonizowanej normy europejskiej lub aprobaty europejskiej.
Norma PN EN 1443 – Kominy. Ogólne wymagania nie jest normą zharmonizowaną.
Deklarowanie zgodności z tą normą jest niezgodne z prawem!

Zastosowanie przez inwestora komina, który nie spełnia wymagań formalnych pociąga za sobą ogromne konsekwencje zarówno w zakresie bezpieczeństwa jak i dodatkowych kosztów. Są to min.:

• zagrożenie życia użytkowników poprzez zastosowanie niewłaściwych materiałów;
• problemy z wypłatą odszkodowania w przypadku pożaru;
• problemy z oddaniem budynku do użytkowania  (brak odbioru kominiarskiego);
• dodatkowe koszty związane z wymianą komina na produkt dopuszczony do obrotu;
• wyższe koszty eksploatacji – większe zużycia paliwa.

W przypadku zastosowania komina do urządzeń na paliwa stałe szczególną uwagę należy zwrócić na parametry związane z klasą temperaturową (T) oraz odpornością na pożar sadzy (G).
Przykładem takiego komina jest Schiedel Rondo Plus którego klasyfikacja zgodnie z normą EN 13063-1:2005+A1:2007 wygląda następująco: T600 N1 D 3 G 100 lub T400 N1 D 3 G 50 gdzie:
T600, T400, – klasa temperaturowa (stała temperatura użytkowa);
N1 – klasa ciśnieniowa (podciśnienie 40 Pa);
D – klasa odporności na kondensat (suchy tryb pracy);
3 – klasa odporności na korozję(przeznaczony dla paliw stałych);
G xx – odporność na pożar sadzy i odległość od elementów z materiałów łatwopalnych.
W związku z tym że nowoczesne urządzenia na paliwa stałe są coraz częściej urządzeniami niskotemperaturowymi zachodzi konieczność rozszerzenia klasyfikacji komina o tzw. mokry tryb pracy (W).
Przykładem takiego komina jest Schiedel Rondo Plus którego rozszerzona klasyfikacja zgodnie z normą EN 13063-2:2005 wygląda następująco: T400 N1 W 2 O 50* lub T200 N1 W 2 O 00 gdzie:
W – klasa odporności na kondensat (mokry tryb pracy).
Uwaga!
Etykieta wraz z określoną klasyfikacją powinna znajdować się w widocznym miejscu. Umożliwia to prawidłową identyfikację komina oraz określenie jego przeznaczenia np. w trakcie odbioru. 

W przypadku komina dla wkładu kominkowego polecamy spośród naszych produktów system kominowy Rondo Plus, z uwagi na szerszy zakres stosowania niż w przypadku komina Rondo czy Stabil (z tym, że wszystkie systemy nadają się dla wkładów kominkowych).
Najważniejsze różnice między tymi kominami z punktu widzenia użytkownika kominka są takie:
Rondo/Stabil- system kominowy eksploatowany w warunkach suchych (spalane powinno być suche, sezonowane drewno liściaste) w zakresie temperatur od 200 do 400 C, powinien być to komin wewnętrzny.
Rondo Plus – może pracować w warunkach suchych i mokrych (jakość paliwa w zasadzie nie ma znaczenia dla komina), w zakresie temperatur od 60 do 600 C, może być kominem wewnętrznym lub kominem biegnącym w całości w strefie zewnętrznej.

Optymalnymi systemami spośród produktów Schiedel są kominy: Pro Advance lub Rondo Plus. Przekrój komina powinien być każdorazowo określany na podstawie wymagań technicznych kotła oraz z uwzględnieniem wysokości komina. Dla kotłów o mocy ok. 20-25 kW można jednak mówić o doborze orientacyjnym zależnym od spalanego paliwa: w przypadku kotłów na miał węglowy, drewno, odpady (lub kotłów tzw „wszystkopalnych”) najczęściej stosowane średnice to 20 – 25 cm (choć zdarzają się kotły, które wymagają nawet kominów o średnicy 30 cm). W przypadku kotłów na węgiel sortymentu: koks lub ekogroszek optymalne średnice znajdują się w przedziale od 16 do 20 cm. Dobór taki choć orientacyjny sprawdza się często przy kominach o wysokości co najmniej 7 m, przy kominach niższych warto pomyśleć o kominie o średnicy z górnej części podanego przedziału.
Na etapie zakupu kotła (już po wybudowaniu komina), warto jeszcze przed jego zakupem spojrzeć do dokumentacji techniczno – ruchowej (DTR) kotła lub skonsultować się z producentem albo ze sprzedawcą w celu uzyskania informacji o tym, jaki przekrój komina jest wymagany przez dany model kotła grzewczego.

Eksploatacja komina w warunkach wilgotnych jest nierozerwalnie związana z wytrącaniem się agresywnego kondensatu w kominie. Przewód odprowadzania spalin musi się zatem charakteryzować wysoką odpornością na jego destrukcyjne działanie, a dodatkowo powinien on być odprowadzany z komina za pośrednictwem tzw. ścieku kondensatu. Komin pracujący w warunkach wilgotnych, związany jest również z zagrożeniem przeniknięcia wilgoci na zewnątrz. Aby temu zapobiec, konstrukcja komina powinna posiadać izolację cieplną oraz tzw. przewietrzenie, które zapewni odprowadzenie nadmiaru pary wodnej na zewnątrz. Potwierdzeniem wymagań, które stawia się systemom kominowym odpornym na spaliny wilgotne powinna być zgodność z normą PN-EN 13063-2 (Kominy. Systemy kominowe z ceramicznymi kanałami wewnętrznymi. Część 2: Wymagania i badania dotyczące eksploatacji w warunkach zawilgocenia) oraz wynikające z niej oznakowanie, np. T200 N1 W 2 O00, gdzie:
T200 – klasa temp.;
N1 – klasa ciśnienia;
W – klasa odporności na działanie kondensatu;
2 – klasa odporności na korozję;
O(xx) – klasa odporności na pożar sadzy oraz odległość od elementów palnych (xx) w mm.
Kominy odporne na działanie spalin wilgotnych powinny być zawsze oznakowane W, a klasa odporności na korozję powinna mieć oznaczenie 1 lub 2, co ma ścisły związek z zastosowanym paliwem (1 – gaz, 2- gaz i olej). Poza tym zgodnie z normą PN-EN 13063-2, kominy pracujące w warunkach wilgotnych nie są kominami odpornymi na pożar sadzy, czyli oznacza się je O, a odległość od elementów łatwopalnych wynosi 00 (0mm). Przykładem takiego komina jest np. Schiedel Rondo Plus.

Wysokość usytuowania trójnika wlotu spalin jest uzależniona od wymagań urządzenia grzewczego, jednak w przypadku większości systemów kominowych Schiedel wysokość ta nie może być mniejsza niż 116 cm nad poziomem posadowienia komina.
Jeżeli na etapie budowy komina wymagania kotła nie są jeszcze znane to zaleca się, aby trójnik wlotu spalin do komina usytuować na poziomie na tyle wysokim, aby prowadzenie spalin z później wybranego i podłączonego urządzenia grzewczego do komina odbywało się w kierunku pionowym lub skośnym (skierowanym ku górze).
Orientacyjnie można podać, że w przypadku kominków bezpieczną wysokością jest 180-200 cm nad posadzką, w przypadku kotłów gazowych wiszących, ok. 20-40 cm poniżej poziomu sufitu, natomiast dla kotłów stojących najczęściej trójnik jest sytuowany na poziomie ok. 150-160 cm nad posadzką.

Odległość przewodów spalinowych i dymowych reguluje Rozporządzenie Ministra Infrastruktury „w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie” opublikowane w Dz.U. nr 75 z 2002r z późniejszymi zmianami. Zgodnie z § 265. 4. Piec z kamienia, cegły, kafli i podobnych materiałów niepalnych oraz przewody spalinowe i dymowe powinny być oddalone od łatwo zapalnych, nieosłoniętych części konstrukcyjnych budynku co najmniej 0,3 m, a od osłoniętych okładziną z tynku o grubości 25 mm na siatce albo równorzędną okładziną – co najmniej 0,15 m. Odległość tą określamy od powierzchni wewnętrznej wkładu.
Uwaga! Należy pamiętać, że wymagania krajowe są obligatoryjne i nadrzędne w stosunku do wymagań europejskich norm zharmonizowanych.
Zharmonizowane normy europejskie, na podstawie których deklaruje się zgodność systemów kominowych, również określają odległość komina od elementów palnych. Wartość ta potwierdzona badaniami typu występuje w tzw. klasyfikacji komina (np. T400 N1 D 3 G50). Podaje się ją w milimetrach, występuje zawsze w ‘towarzystwie’ klasy odporności na pożar sadzy (G – odporny, lub O – nieodporny) i w przeciwieństwie do przepisów krajowych, odległość ta jest wyznaczana od powierzchni zewnętrznej komina.
Uwaga: Spełnienie wymagania normowego nie jest równoznaczne ze spełnieniem przepisów krajowych!

Wysokość komina ponad dachem zależy przede wszystkim od:

• wysokości najwyższego bocznego podparcia,
• wymiarów zewnętrznych komina,
• zastosowania/niezastosowania dodatkowego usztywnienia komina,
• sposobu wykonania zakończenia komina.

Maksymalne wysokości ponad dachem dla kominów Schiedel można znaleźć w ‘Informatorze Ogólnobudowlanym’ (dostępny na www.schiedel.com/pl/ w dziale Pliki do pobrania).
W przypadkach, dla których nie podano konkretnych wartości, zaleca się wykonanie odpowiednich obliczeń statycznych.

Drzwiczki wyczystkowe i rewizyjne w kominach są niezbędne m.in. dla zapewnienia możliwości prawidłowego wykonania przeglądu kominowego oraz możliwości usunięcia z dna komina grubszych nieczystości (np. sadzy). Konieczność stosowania drzwiczek jest zapisana w obowiązujących przepisach prawnych: Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku „w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie” (Dz. U. nr 75 §146.2): „Przewody spalinowe i dymowe powinny być wyposażone, odpowiednio, w otwory wycierowe lub rewizyjne, zamykane szczelnymi drzwiczkami, a w przypadku występowania spalin mokrych – także w układ odprowadzenia skroplin”.

W celu wyceny usług serwisowych prosimy o kontakt z działem technicznym.
Dział techniczny:
tel. (77) 456 83 11